Jan Zbigniew Potocki został skazany przez Najwyższy Trybunał Narodowy
Sygn. akt NTN II K 2/24
WYROK NAKAZOWY
W IMIENIU NARODU POLSKIEGO
Dnia 27 marca 2024 r.
Najwyższy Trybunał Narodowy II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SP NTN Niedźwiecki Grzegorz
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 27.03.2024 r.
sprawy Jana Zbigniewa Potockiego
samozwańczego Prezydenta II Rzeczpospolitej
oskarżonego o to, że:
- w działaniach prywatnych, politycznych, jako abstrakcyjny Prezydent II RP, dopuścił się umyślnie poświadczenia nieprawdy, obejścia prawa, przekroczenia uprawnień, nadużycia władzy, publicznego poniżenia konstytucyjnego organu Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadzania ludzi w błąd, oszustw, wyłudzenia cudzego mienia, wydawania odpłatnie nielegalnych dowodów osobistych, paszportów i innych bezwartościowych dokumentów II RP,
tj. czynu z art. 271 § 1 k.k., art. 231 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k.,
przyjmując, na podstawie zebranych w postępowaniu przygotowawczym materiału, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, zaś okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, zgodnie z art. 500 § 1 i 3 k.p.k.
- oskarżonego Jana Zbigniewa Potockiego uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie 1 części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje, że popełnione czyny były w wielkich rozmiarach, wymierza mu karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 120 zł każda;
- orzeka wobec Jana Zbigniewa Potockiego zakaz zajmowania stanowisk w administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, organach kontroli państwowej, organach kontroli samorządu terytorialnego oraz stanowisk kierowniczych w innych instytucjach państwowych na okres 5 (pięciu) lat;
- zwalnia oskarżonego Jana Zbigniewa Potockiego od przypadających od niego kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Trybunał Narodowy.
PIERWSZY PREZES
Najwyższego Trybunału Narodowego
z siedzibą w Jeleniej Górze
Grzegorz Niedźwiecki
Uzasadnienie
Jan Zbigniew Potocki urodził się w dniu 10 czerwca 1955 roku, nie był uchodźcą, przed żadnym okupantem nie uciekał z kraju ponieważ urodził się jedenaście lat po okupacji Polski przez Niemcy hitlerowskie i sowiecką Rosją w czasie II Wojny Światowej.
Jan Zbigniew Potocki nie jest Prezydentem II RP ze względów formalnych, nie był w emigracyjnych strukturach władzy.
II Rzeczpospolita nie istnieje (nie licząc partii politycznej).
II Rzeczpospolita (II RP; nazwa oficjalna: Rzeczpospolita Polska[1]) – historyczne państwo polskie istniejące w latach 1918–1945, tj. od odzyskania suwerenności (1918) do wycofania uznania międzynarodowego dla rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (1945), które było konsekwencją wykonania porozumień zawartych na konferencji jałtańskiej (1945) między mocarstwami wielkiej trójki[10][11].
II Rzeczpospolita istniała od odzyskania niepodległości przez Polskę i przekazania przez Radę Regencyjną pełni władzy cywilnej i wojskowej w Królestwie Polskim Józefowi Piłsudskiemu 14 listopada 1918 r.[5] Za jej koniec uznaje się 5 lipca 1945, gdy w konsekwencji ustaleń konferencji jałtańskiej Rząd RP na uchodźstwie utracił uznanie Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, a w konsekwencji pozostałych państw tworzonej wówczas Organizacji Narodów Zjednoczonych. Oznaczało to przejęcie majątku i reprezentacji Polski na arenie międzynarodowej przez podporządkowany komunistom Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej w Warszawie. Prezydent i Rząd RP na uchodźstwie utracili w konsekwencji status podmiotu prawa międzynarodowego, choć kontynuowali swą działalność aż do pierwszych powszechnych wyborów prezydenckich w Polsce w 1990 r.
22 grudnia 1990 ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski przekazał insygnia prezydenckie II Rzeczypospolitej i rękopis konstytucji kwietniowej pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi III Rzeczypospolitej – Lechowi Wałęsie.
Podczas tego ostatniego wydarzenia Wałęsa powiedział, że „z tą chwilą zaczyna się uroczyście III Rzeczpospolita Polska”[11].
Czasami wymieniane są też późniejsze daty, na przykład pierwsze w pełni wolne wybory parlamentarne 27 października 1991 r.
- Kiedy przestało istnieć historyczne państwo II Rzeczpospolita:
- w dniu 5 lipca 1945 roku po wycofaniu uznania międzynarodowego dla rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (1945), które było konsekwencją wykonania porozumień zawartych na konferencji jałtańskiej (1945) między mocarstwami wielkiej trójki,
- w dniu 9 czerwca 1954 roku, kiedy upłynęła kadencja Augusta Zaleskiego, której koniec, zgodnie z art. 20 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 Konstytucji kwietniowej, minął tego dnia,
- w dniu 22 grudnia 1990 roku, kiedy ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski przekazał insygnia prezydenckie II Rzeczypospolitej i rękopis konstytucji kwietniowej pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi III Rzeczypospolitej – Lechowi Wałęsie, czy
- w dniu 31 grudnia 1991 roku, kiedy Ryszard Kaczorowski – po zaprzysiężeniu Lecha Wałęsy przekazał mu insygnia prezydenckie, a rząd emigracyjny utworzył komisję likwidacyjną, która zakończyła działalność wszelkich emigracyjnych struktur władzy.
- Kto był „legalnym” Prezydentem II RP na uchodźstwie w latach 1972 – 1990:
- Stanisław Ostrowski, Edward Raczyński, Kazimierz Sabbat, Ryszard Kaczorowski, czy
- Juliusz Nowina-Sokolnicki
Juliusz Nowina-Sokolnicki (ur. 16 grudnia 1925 w Pińsku[1], zm. 17 sierpnia 2009 w Colchesterze[2]) – polski polityk emigracyjny, obywatel brytyjski[3], w latach 1972–1990 tytułujący się „Prezydentem Wolnej Polski na Wychodźstwie” – uważany przez rząd RP na uchodźstwie i część środowisk emigracyjnych za samozwańczego.
Zważyć należy, co następuje.
Juliusz Nowina-Sokolnicki, niezależnie od faktu, że samozwańczy urząd Prezydenta Wolnej Polski na Wychodźstwie pełnił sprzecznie z art. 20 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 Konstytucji kwietniowej ponad dwie i pół siedmioletnich kadencji, jak sam twierdził do 1990 roku, to nie mógł bez Zgromadzenia Elektorów wskazać kandydata Jana Zbigniewa Potockiego dwa dni przed śmiercią w dniu 15 sierpnia 2009 roku gdy II Rzeczpospolita umarła definitywnie śmiercią naturalną najpóźniej w dniu 31 grudnia 1991 roku.
Kalkulator dat wyliczył że pomiędzy datą 31 grudnia 1991 r. (wtorek) a datą 15 sierpnia 2009 r. (sobota) jest 6437 dni co stanowi 17 lat, 7 miesięcy i 15 dni.
Urojony Prezydent II RP Jan Zbigniew Potocki pełni ten urząd ponad dwie siedmioletnie kadencje (15 lat), dlaczego nie wskazał nowego kandydata?
Co ciekawe, Jan Zbigniew Potocki pełni urząd Prezydenta II RP na uchodźstwie mimo, że zaprzysiężony został na ten urząd dopiero pięć lat temu w dniu 17 sierpnia 2019 roku i to już w demokratycznej, wolnej Polsce, w III RP.
Ciągłość prawna między II a III Rzecząpospolitą Polską nie ma nic wspólnego z ustrojem i systemem politycznym w Polsce.
Jan Zbigniew Potocki nie jest żadnym hrabią.
Marek Potocki, głowa linii łańcuckiej Potockich, wydał oświadczenie, w który stwierdza, że jeden z kandydatów na prezydenta mija się z prawdą, powołując na swój szlachecki tytuł. Jan Zbigniew Potocki, jak czytamy, wcale nie jest hrabią – choć sam tak twierdzi, informuje „Rzeczpospolita”.
W swoim programie Jan Zbigniew Potocki ma m.in. propozycję wypłacania każdej rodzinie w Polsce 5 tys. miesięcznie. Informuje, że jest hrabią herbu Pilawa. „Osoba przedstawiająca się jako Jan Zbigniew hr. Potocki, możliwie, nosi to nazwisko. Natomiast w sposób bezprawny i oszukańczy przedstawia się, używając tytułu szlacheckiego, dając w ten sposób do zrozumienia, iż jest członkiem naszej rodziny. Nie jest” – pisze Marek Potocki w liście przesłanym „Rzeczpospolitej”.
„Nie ma on nic wspólnego z rodziną Potockich znaną od stuleci w dziejach Królestwa i Rzeczypospolitej Polskiej” – podkreśla. – To oczywiste, że posiadam tytuł hrabiowski. Niech pan Potocki zajrzy w dokumenty – odpowiada z kolei Jan Zbigniew Potocki.
Sprawę kwestionuje jednak również genealog Marek Jerzy Minakowski, autor bazy potomków Sejmu Wielkiego. – Genealogom nic nie wiadomo o jego jakichkolwiek związkach z hrabiami Potockimi – mówi gazecie.
Obiecywał 5 tys. zł miesięcznie
Potocki w 2018 r. startował w wyborach na prezydenta Warszawy. W tym celu założył partię polityczną o nazwie II Rzeczpospolita Polska. Wziął nawet udział w debacie telewizyjnej kandydatów. Jednak nie przekonał do siebie mieszkańców stolicy i zebrał niewiele ponad 2,1 tys. głosów. Dało mu to 12. miejsce pośród 14 kandydatów. Wynik ten jednak nie załamał samozwańczego prezydenta.
W 2020 r. mężczyzna chciał rywalizować z Andrzejem Dudą o fotel prezydenta kraju. Obiecywał wówczas, że zakończy stan wojny z Japonią (Układ pokojowy zatytułowany układem o przywróceniu normalnych stosunków między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią został zawarty 8 lutego 1957 roku w Nowym Jorku. Sygnatariuszami traktatu byli wiceminister spraw zagranicznych PRL Józef Winiewicz oraz ambasador japoński przy ONZ Toshikazu Kase.) oraz Niemcami, a także zagwarantował każdej rodzinie po 5 tys. zł. miesięcznie świadczenia socjalnego. Nie mógł wprowadzić swoich pomysłów w życie. Nie zebrał 100 tys. podpisów, wymaganych do zatwierdzenia kandydatury.
Wydawanie ludziom odpłatnie przez Jana Zbigniewa Potockiego – jako Prezydenta II RP wszelkich dowodów osobistych, paszportów i innych dokumentów II RP jest nielegalne, jest oszustwem, jest naciąganiem i wprowadzaniem ludzi w błąd.
Mając na uwadze powyższe, wyrok jest w pełni uzasadniony.
* * *
Postępowanie wszczęto z urzędu z oskarżenia publicznego w związku z ważnym interesem społecznym.
Oskarżenie sformułowali pokrzywdzeni na piśmie, telefonicznie do Prezesa i przez Internet.
Czyny, których karalność nie ulega przedawnieniu to między innymi zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości i przestępstwa wojenne jak również umyślne zabójstwa, spowodowanie ciężkich uszkodzeń ciała, ciężkich uszczerbków na zdrowiu lub przestępstwo pozbawienia wolności łączone ze szczególnym udręczeniem.
Czyny ciągłe zostały popełnione w okresie handlowania fałszywymi dokumentami, skutkującymi ponoszeniem szkód przez ludzi, choćby na lotniskach w Austrii. Czyny przestępcze trwają nadal.
Art. 11. Jedność czynu, kumulatywny zbieg przepisów ustawy
§ 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.
§ 2. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
§ 3. W wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów
Skazany Jan Zbigniew Potocki może złożyć sprzeciw od wyroku nakazowego w terminie 7 dni do Najwyższego Trybunału Narodowego przy ul. Działkowicza 19 w Jeleniej Górze.
BGŻ BNP PARIBAS: 38160014621830524780000001
Wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności lub grzywnę w wysokości do 200 stawek dziennych albo do 200 000 złotych. § 2. Obok kary określonej w § 1 można, w wypadkach przewidzianych w ustawie, orzec środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny.
Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych.
RADA REGENCYJNA stwierdziła, że akty normatywne stanowione przez niesuwerennego prawodawcę w latach 1944-2024 pozbawione są mocy prawnej, jeżeli godziły w suwerenny byt państwa polskiego i są sprzeczne z zasadami prawa uznawanymi przez narody cywilizowane, znajdującymi swój wyraz w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Dotyczy to w szczególności aktów normatywnych naruszających podstawowe prawa i wolności człowieka. Zaliczyć do nich należy akty pozbawiające godności człowieka, czyniące z prawa karnego narzędzie prześladowania ludzi walczących o niepodległość i różniących się przekonaniami światopoglądowymi, a także akty, na których podstawie dokonano niesprawiedliwego pozbawienia własności i bezprawnego pozbawienia wolności. Zapewnić równocześnie należy przywrócenie praw niesłusznie odebranych oraz ochronę praw nabytych, na podstawie uznanych za nieważne aktów normatywnych, chyba że nabycie było niegodziwe.
Akt normatywny – tekst zawierający sformułowane w języku prawnym i zapisane w postaci przepisów normy prawne. Normy te mają najczęściej charakter generalny i abstrakcyjny. Niekiedy pod tym pojęciem rozumie się także wszelkie teksty formułujące normy postępowania. Wydają je podmioty, które mają kompetencje do działań prawotwórczych.
Stawiający, zwany dalej „Założycielem”, oświadcza, że ustanawia sąd ludowy pod nazwą „Najwyższy Trybunał Narodowy” zwany dalej „NTN”, który działać będzie zgodnie z prawem naturalnym, Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, Preambułą i § 33 ust. 11 w zw. z § 39 ust. 1 Statutu Trybunału Narodowego (KRS 0000686478), celami Trybunału Narodowego i formami ich realizacji, a także Powszechną deklaracją praw człowieka oraz przepisami ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U. 1989 nr 20 poz. 104).
Najwyższy Trybunał Narodowy będzie orzekał na podstawie następujących praw: wynikających z ludzkiej natury samej w sobie (czyli Prawa naturalnego), praw stworzonych przez kulturę (w tym zwyczajowego i pomocniczo stanowionego), Konstytucji, Polskiej Karty Praw Ofiary, Powszechnej deklaracji praw człowieka, Kodeksu Norymberskiego, Międzynarodowych Praw Człowieka, Praw Suwerena, na przynależnych nam zasadach cywilizacji łacińskiej w postaci uznawania za prawo tylko to, które jest zgodne ze słusznością, z moralnością, ze sprawiedliwością, z prawdą i z dobrem, a które to zasady są uznawane przez przeważającą demokratycznie większość Polaków, a dane z Głównego Urzędu Statystycznego to potwierdzają: ponad 87 % obywateli polskich przynależy do Kościoła Rzymsko-Katolickiego obrządku łacińskiego, oraz będziemy orzekać również w oparciu o pradawne wartości ludów słowiańskich takich jak: uczciwość, honor, prawda, surowe obyczaje w zakresie stosunków małżeńskich, wychowanie młodzieży zaprawianej od najmłodszych lat do wszelkich trudów, gościnności, wartości, które po dziś dzień wyznajemy i uznajemy.
Według stanowiska zwolenników prawa naturalnego prawo to zespół norm, ocen czy wartości pozostających w stosunku nadrzędności do norm prawa pozytywnego.
Hierarchiczność prawa
Pewnym uogólnieniem jest podział na prawa stworzone przez kulturę (w tym zwyczajowe i stanowione) oraz na te wynikające z ludzkiej natury samej w sobie (czyli prawo naturalne).
https://www.socium.pl/czym-jest-prawo-prawo-stanowione-naturalne-i-zwyczajowe.html
Twierdzi, że jest prezydentem Polski. Sprzedaje prawa …
Prawowity Prezydent Polski – II Rzeczpospolita Polska
Samozwańczy prezydent Polski wydaje dowody osobiste …
Art. 115. Funkcjonariusz publiczny
§ 13. Funkcjonariuszem publicznym jest:
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
/…/
231) § 1. Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
