Petycja do Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego

Mając na względzie:

– zagwarantowaną w Konstytucji RP oraz w Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka i obywatela, będącą źródłem jego wolności i praw, które władze publiczne mają obowiązek szanować oraz chronić (art. 30 Konstytucji RP, art. 3 Konwencji);

Jelenia Góra, dnia 8 czerwca 2020 r.

Trybunał Narodowy

58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19

Nr KRS 0000686478; NIP 6112782086

REGON 367795191; Tel. 791830093

sekretariat@trybunal-narodowy.pl

Do Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego

Pan David Maria Sassoli

European Parliament

Rue Wiertz

B-1047 BRUKSELA

Petycją o ochronę państwa prawa

Wielce Szanowny Panie Przewodniczący

Mając na względzie:

– fakt, że Rzeczpospolita Polska jest według Konstytucji RP państwem prawa, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, w którym każdy ma obowiązek przestrzegania prawa (art. 2 i art. 83 Konstytucji RP), a obowiązki, które ciążą na RP na mocy Traktatów i pozostają dla RP wiążące, nie są przestrzegane;

– fakt, że Unia Europejska, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem, opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego, jak również poszanowania praw człowieka, a wartości te są wspólne Państwom Członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości (Art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, Maastricht 1992.02.07; Dz. U. z dnia 30 kwietnia 2004 r., Dz.U.2004.90.864/30);

– fakt, że Obywatele są bezpośrednio reprezentowani na poziomie Unii w Parlamencie Europejskim, zaś instytucje umożliwiają Obywatelom i stowarzyszeniom przedstawicielskim wypowiadanie się i publiczną wymianę poglądów we wszystkich dziedzinach działania Unii (Art. 10 ust. 2 oraz Art. 11 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej);

– fakt, że w porządku prawa polskiego brak jest środków sądowych umożliwiających bezpośrednie dochodzenie praw podmiotowych wynikających z prawa Unii, pomimo, że Traktat z Lizbony nakazuje wprowadzenie w porządkach krajowych państw członkowskich środków sądowych zapewniających dochodzenie roszczeń wynikających z prawa Unii, w tym odnoszących się do praw podmiotowych

oraz

– rozumiejąc, że posiadanie wolności, swobód obywatelskich i prawa oznacza rzeczywistą możliwość korzystania z procedur gwarantujących ich realizację, zwłaszcza, gdy są one naruszane lub niewypełniane;

– rozumiejąc potrzebę podniesienia standardów cywilizacyjnych i kultury prawnej poprzez realną egzekucję wolności, swobód i praw obowiązujących;

– kierując się dobrem ofiar przestępstw oraz chęcią pomocy i dążeniem do naprawienia doznanej przez Nie krzywdy,

w oparciu o art. 227 w zw. z art. 20 ust. 2 pkt d i art. 24 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TR) oraz art. 201-203 Regulaminu PE, a także w zw. z art. 44 Karty Praw Podstawowych, zostaje przedłożona „Petycja o ochronę państwa prawa”, w której na zasadzie art. 7 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej informuje się o istnieniu wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską wartości, o których mowa w artykule 2 Traktatu o UE.

Postuluje się, na podstawie art. 226–228 TR, podjęcie działań mających na celu spowodowanie wszczęcia postępowania w związku z nie wypełnianiem przez RP zobowiązań wobec Unii, a w razie konieczności zawieszenie niektórych praw wynikających ze stosowania Traktatów, łącznie z rozważeniem zawieszenia prawa do głosowania przedstawiciela rządu RP – wynikającego z członkostwa Rzeczpospolitej Polskiej w Unii Europejskiej – co najmniej do czasu zaniechania naruszeń i przedłożenia propozycji zmian w obowiązującym prawie. Zmiany powinny zagwarantować realną i nieuchronną egzekucję wolności, swobód oraz praw Obywateli RP jako Obywateli Unii w rozumieniu Art. 9 Traktatu o UE.

Alternatywnie lub łącznie wnosi się o rozważenie spowodowania wszczęcia postępowania w trybie Art. 258 TR.
W oparciu o Art. 202 Regulaminu Parlamentu Europejskiego, postuluje się poddanie „Petycji o ochronę państwa prawa” debacie na posiedzeniu Komisji Petycji.

Uzasadnienie

Rzeczpospolita Polska nie jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Organy władzy publicznej nie działają na podstawie i w granicach prawa, funkcjonariusze nie przestrzegają prawa. Organy ścigania są polityczne, państwo nie funkcjonuje.

Podmioty walczące z bezprawiem w prawie:

Podmioty walczące z bezprawiem w prawie

Obserwatorzy życia publicznego w Polsce wyrażają od dłuższego czasu zaniepokojenie postępowaniem władz RP, ponieważ stanowi ono istotne zagrożenie dla zasad państwa prawa. Jak wynika z licznych i coraz bardziej odważnych publikacji, władze publiczne w sposób stały i zorganizowany naruszają te zasady – i to pomimo świadomości, że ich przestrzeganie gwarantuje ochronę podstawowych wartości UE.

Popieranie długotrwałego aresztu bez sądu, wykorzystywanie zeznań uzyskanych za pomocą tortur, zastraszanie, kryminalizowanie i psychiatryzowanie niepokornych, niejawne procesy, naruszanie praw nabytych i interesów w toku, brutalne i bezzasadne wkraczanie policji do domów, przyzwolenie na nielegalną i represyjną inwigilację, nieprzestrzeganie reguł przyzwoitej legislacji, narzucanie organom ścigania oraz sądom rozstrzygnięć procesowych, wydawanie wyroków bez znajomości akt spraw, intencjonalne niszczenie karier zawodowych, brutalne łamanie życiorysów, arbitralne przejmowanie przez państwo majątku prywatnych firm, dowolna interpretacja niedookreślonych przepisów prawa, osłabianie niezależności prawników i dziennikarzy, faworyzowanie silniejszych i bardziej wpływowych, lekceważenie oraz wtórne wiktymizowanie ofiar (w rozumieniu Deklaracji podstawowych zasad sprawiedliwości dla ofiar przestępstw i nadużyć władzy, A.1 ONZ 1985) –

to szeroko opisywane przez polskie media przykłady ignorowania podstawowych zasad państwa prawa, a w szczególności jego fundamentalnych zasad: ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa prawnego, ochrony praw nabytych i interesów w toku, zakazu wstecznego działania prawa, nakazu przestrzegania reguł przyzwoitej legislacji, w tym zasady dostatecznej określoności przepisów prawa, zasady ustanawiania odpowiedniej vacatio legis, wreszcie zasady podziału władzy.

Bogata i powszechnie dostępna jest dokumentacja mogąca wskazywać na działanie instytucji RP wbrew wymienionym zasadom. Parlament Europejski otrzymywał już sygnały mogące świadczyć o ich lekceważeniu – nawet przez sekcję polską w Europejskim Trybunale Praw Człowieka, której zarzuca się nierzetelne informowanie sędziów ETPCz o pełnej i prawdziwej treści skarg składanych przez Obywateli RP.

http://demokracjaisprawiedliwosc.pl/2018/04/08/raport-przypadkow-sadowo-prokuratorskiego-bezprawia/

Zatem z jednej strony mamy do czynienia z praktykami uniemożliwiającymi Obywatelom RP korzystanie z uprawnień przyznanych im Konwencją oraz prawem unijnym, zaś z drugiej – martwe w praktyce wyroki Trybunału Konstytucyjnego, eufemistycznie podkreślające znaczenie przestrzegania zasad uznanych przez narody cywilizowane (por. wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dn. 13 kwietnia 1999 r., sygn. akt. K 36/98, Dz.U. 1999 Nr 34 poz. 320 oraz z dn. 10 kwietnia 2006 r., SK 20/04, Dz.U. 1999 Nr 34 poz. 320).

Teza o długotrwałym, systemowym i zorganizowanym naruszaniu przez Rzeczpospolitą Polską zasad konstytucyjnych i unijnych oraz standardów konwencyjnych została poparta dokumentacją zebraną w Aneksie, stanowiącym nieodłączną część Petycji. Podpisani pod Petycją gotowi są przedstawić dodatkową dokumentację w trakcie wysłuchania przez Komisję Petycji – jeśli Parlament Europejski zechce skorzystać z zasady wysłuchania, o co występują poszkodowani.

Naruszenia, o jakich mowa, nie miałyby miejsca, gdyby rozumieniem i stosowaniem prawa w Polsce rządziła zasada ‘’Ius est ars boni et aequi’’. Tworzone i stosowane wedle tej zasady prawo jest prawdziwą miarą praworządności i demokracji. Promuje ona budowanie wspólnoty, poczucia słuszności, współodpowiedzialności, dobrej jakości życia dla wszystkich, a nie jedynie dla wybranych, którzy tworząc prawo ustawiają się poza jego zasięgiem, zaprzeczając tym samym idei państwa prawa.

Po ujawnieniu nagrań z rozmów osób ze szczytów władzy, w polskim społeczeństwie wzmocnił się od dawna dominujący pogląd, że jest ona nieuczciwa i represyjna, że dba tylko o siebie, niszcząc osoby uznane za przeciwników. Polacy dowiedzieli się, że demokratycznie wybrana partia rządząca, długo postrzegana przez UE jako respektująca zasady cywilizowanego państwa prawa, pozwoliła sobie na istotne obniżenie standardów.

Społeczeństwo, w tym dziennikarze, utraciło realną kontrolę nad wypełnianiem przez władzę państwową wyznaczonych jej zadań. Rosnące rzesze pokrzywdzonych przez aparat państwowy żyją w strachu, nieszczęściu, ubóstwie i poczuciu niesprawiedliwości. Osoby udzielające pomocy pokrzywdzonym, oskarżające i pomagające w oskarżaniu przestępców, są niesprawiedliwie narażane na straty, szkody i krzywdy. Obywatele obnażający patologie są szykanowani i represjonowani przy użyciu metod znanych z czasów komunizmu. Właściwie nie ma już dziś grupy – poza rządzącymi i uprzywilejowanymi – która nie miałaby poczucia ogromnej krzywdy, a nawet straconego życia.

Twórcy filmu „Układ zamknięty”, opartego na kanwie doświadczeń polskich biznesmenów, w jednym z wywiadów prasowych przywołują rozmowę z byłym ministrem sprawiedliwości i jednocześnie prokuratorem generalnym, który zdiagnozował, że ukazane w filmie patologie „nadal się dzieją, na jeszcze większą skalę” (tygodnik „W sieci”, 25 marca – 1 kwietnia 2013 r., str. 27). Świadomość tak poważnie patologicznego stanu Rzeczypospolitej Polskiej mają już właściwie wszystkie polskie media, nawet te sprzyjające władzy.

Rządzący nie chcą zauważyć ogromu patologii, pozostając w stanie zdumiewającego samozadowolenia (complecency). Tymczasem społeczeństwo jest zgodne co do tego, że zorganizowane w ramach szeregu instytucji polskiego państwa i wykazujące wysoki stopień trwałości oraz powszechności patogenne praktyki nie mogą być już dłużej akceptowane; gdyż godzą (i jako takie godzić będą) w podstawy i bezpieczeństwo każdej społeczności; gdyż gwałcą (i niezmienione gwałcić będą) uniwersalne wartości moralne oraz zasady humanitaryzmu, stanowiące fundament systemów prawa narodów cywilizowanych.

Zgodnie z podstawową zasadą prawa międzynarodowego – państwo, które popełniło czyn będąc świadomym jego nikczemności, winno za swe postępowanie prawnie odpowiadać. Parlament Europejski uprawniony jest do zainicjowania postępowań na podstawie Art. 226-228 i Art. 258 TR, zaś Komisji Europejskiej, pozostawia się uznanie, czy RP uchybiła zobowiązaniom ciążącym na mocy Traktatów. Dla Skarżących istotne jest, że Komisja może wnieść sprawę do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości nie pozostawia wątpliwości, że dla oceny naruszenia prawa, dokonywanej stosownie do Art. 226–228 lub Art. 258 TR, nie mają znaczenia okoliczności usprawiedliwiające dane zachowanie (por. D. Lasok: „Zarys prawa Unii Europejskiej”, 1995, s.180). Na podstawie wymienionych norm państwo ponosi odpowiedzialność za każde bezprawne działanie, także w sprawie indywidualnej. Dlatego Skarżący, doznający przemocy ze strony instytucji oraz tych organów państwowych, których działalność nazbyt często zaprzecza swemu powołaniu, zdecydowali się poinformować Parlament Europejski o istnieniu wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską wartości, o których mowa w artykule 2 Traktatu o Unii Europejskiej, apelując o spowodowanie wszczęcia specjalnego postępowania.

Zważyć należy, że w związku z ‘’Petycją o ochronę państwa prawa’’ Parlament Europejski staje przed dylematem: zrezygnować z debaty w ramach Komisji Petycji i zaakceptować ujawnione status quo lub też zainicjować konstruktywne działania, idące w kierunku zapewnienia efektywnej ochrony uprawnień pokrzywdzonych, w ramach porządku prawnego RP. W tym drugim przypadku konwencyjna i unijna odpowiedzialność zobowiązuje do podniesienia standardów i zmiany kształtu, względnie nawet uzupełnienia krajowych środków prawnych, gdzie to konieczne. Zmiany, wprowadzenie których wynika m.in. z treści Aneksu, powinny zagwarantować realną i nieuchronną egzekucję wolności, swobód i praw przyznanych Obywatelom Unii Europejskiej.

Przyjmuje się, że procedura z Art. 7 ust. 3 Traktatu o UE niesie za sobą najsurowsze sankcje, lecz zgromadzone informacje nie pozostawiają wątpliwości co do systemowego zagrożenia dla państwa prawnego oraz dla praworządności w Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym potwierdzają one konieczność przyjęcia środków na szczeblu międzynarodowym – w celu trwałego zabezpieczenia oraz efektywnego uznawania i uwzględniania praw Pokrzywdzonych – ofiar przestępstw i nadużyć władzy w Polsce.

W takim stanie rzeczy należy uznać niniejszą Petycję za zasadną i wnosimy o podjęcie stosownych działań, a w szczególności tych zakreślonych w petitum.

Aneks – dowody naruszenia przez władze Rzeczypospolitej Polskiej prawa międzynarodowego, praworządności, godności człowieka, prawa do rzetelnego procesu sądowego i zakazu dyskryminacji oraz nierównego traktowania i stosowania tortur: